Eerlijk, een uitvaartbegeleider is noodzakelijk kwaad, je hebt ze liever niet nodig. Na een afscheid hoor ik dan ook vaak dat mensen liever geen ‘tot ziens’ zeggen. Wel als het nodig is, maar hopen dat dit nog héél lang duurt. Of graag, maar alleen in een andere setting.
Ik voel me nooit noodzakelijk kwaad. Door het vertrouwen wat families mij geven. Samen beleven we een hele intense week waarin we vormgeven aan een passend afscheid. Met de ene familie hechter dan met de andere, maar altijd bouwen we een band op.
Soms ook vooraf met de persoon waarvan afscheid wordt genomen. Dit is altijd heel bijzonder. En voor mij extra ‘intiem’ wanneer ik iemand een beetje heb leren kennen, in de ogen heb mogen kijken en bijvoorbeeld weet hoe zijn of haar lach klinkt.
Gedurende de week van een afscheid leer ik de overledene ook altijd een beetje kennen. Door alle beelden, verhalen en herinneringen. Doordat we zoeken naar dat wat passend of typerend voor die persoon is. Dit gaat vaak gepaard met tranen, maar er wordt ook veel gelachen. En dan bekruipt me wel eens het gevoel dat ik het haast jammer vind die persoon niet zelf gekend te hebben.
En laatst ervaarde een familie dit ook zo. In een review schreven ze:
“…En onze vader, die had het waarschijnlijk niet anders gewild.
Het enige waar ik spijt over heb in relatie tot Daphne is dat mijn vader nooit de kans heeft gehad om haar te leren kennen. Hij en Daphne zouden samen de grootste lol hebben gehad…”
Ik word hier helemaal warm en stil van. Evenals van de andere reviews.
