Luca ★ 03/11/08 – 15/04/22

Klaar voor mijn eerste melding als zelfstandig uitvaartbegeleider moesten we afscheid nemen van onze lieve pollewop Luca van ruim 13 jaar oud. Hij was op. Hij was heel oud (in mensenlevens bijna 90 jaar) en had al jaren last van artrose. Lopen ging nog slechts voetje voor voetje en rennen of zwemmen deed hij al lang niet meer. Onze laatste vakantie namen we hem niet eens meer mee naar de duinen en het strand, dat was te zwaar voor hem. De laatste weken kwamen er kwaaltjes bij, het ging niet meer. Intens dankbaar voor zijn onvoorwaardelijke liefde, al zijn goedheid, zijn rust en vooral zijn ‘zijn’ namen we afscheid van hem. De dierenarts kwam thuis om hem in te laten slapen. In bijzijn van de kinderen, mijn man en ikzelf. Wat een verdriet. Luca was er eerder dan Stan (11) en Jens (8). De jongens kunnen zich geen leven zonder hond voorstellen. Wat een gemis. Ik troost ons met de woorden dat ons verdriet alles zegt over de liefde die we voor en van Luca voelen.

Al jaren vierden we zijn verjaardagen en ook zijn ‘halve verjaardagen’ steeds bewuster omdat het wel eens de laatste kon zijn. We waren ons ervan bewust dat we in de reservetijd van Luca zaten en deelden dit ook met de kinderen. Maar toch komt het onvermijdelijke einde dan nog onverwacht. Hoe cliché dat ook klinkt. En dan gaat het snel. ’s Ochtends maken we de afspraak met de dierenarts, om half twee komt ze langs. We laten met z’n allen Luca voor de allerlaatste keer uit. Dit is zo onwerkelijk dat het bijna niet te bevatten is. Johan en ik hebben onze agenda’s leeggeruimd en de kinderen blijven thuis van school. We maken het Luca makkelijk, zoals altijd, in afwachting van de dierenarts. We knuffelen, huilen, lachen en genieten nog even van Luca’s aanwezigheid. Luca is zo rustig binnen al onze emoties dat het lijkt alsof hij het begrijpt en goed vindt. Eerder hebben we al eens met de kinderen besproken wat we met Luca zouden doen als het zover is. Het geeft rust dat dit voor iedereen duidelijk en goed is deze dag. En alsof de duvel ermee speelt, zag Stan met veel tranen de avond ervoor op televisie hoe Dr Pol zijn eigen hond liet inslapen.

Luca lag midden in de kamer waar hij steeds kouder werd. Maar hij lag wel vaker op deze manier op de grond. Daar waar een mens na overlijden snel van gelaatskleur verandert en je de totale ontspanning in het gezicht en het lichaam ziet, is dat bij een hond door zijn vacht anders. Alleen zijn buik ging niet meer op en neer. En hij lag op een mooi kleed. Verder leek het net alsof hij ‘gewoon’ in de woonkamer lag. Aan het einde van de middag hebben we met elkaar Luca naar het dierencrematorium gebracht. Waar we definitief afscheid namen met nog heel veel laatste aaien, kusjes vermengd met tranen en nog een laatste keer zijn heerlijke zachte oren aaiden die inmiddels koud waren geworden.

Thuis is het stil, het voelt leeg. ‘Ineens’ is Luca definitief weg. We ruimen wat van zijn spullen op en zuigen de laatste haren op. Terwijl hij pas over een paar dagen wordt gecremeerd, ligt hij in de koeling van het crematorium op steenworp afstand van ons huis. We branden een kaarsje voor het raam in de richting waar hij is. Ik hoop dat hij de verbinding voelt. Ik heb er last van dat het zo snel ging. En voel nog meer de toegevoegde waarde van een (thuis)opbaring. De week voor een uitvaart heeft voelbaar een functie. En het zien van vergankelijkheid heeft nut. Zodat je eraan toe bent (voor zover mogelijk) om afscheid te nemen van het lichaam van de overledene.

We hebben allemaal ons eigen verdriet. Voor Johan is het de eerste keer dat hij een hond verliest, een beest waar hij enorm veel van hield. Stan is een van zijn beste vrienden kwijt. Hij mist zijn maatje die geen vragen stelde, geen oordeel had en er altijd was. Jens is na twee dagen huilen blij dat zijn knuffels nooit doodgaan. En ik, ik heb al deels gerouwd omdat ik er al zo lang rekening mee hield dat het ieder moment afgelopen kon zijn. Maar dat maakte de confrontatie met zijn heerlijke voorspelbare gedrag niet minder. Bij alles wat ik doe, weet ik wat Luca zou doen. Als ik op de bank zat, plofte hij bij me neer. Zittend op de rand van het terras kreeg ik geheid een natte neus in mijn oor. En al ons bezoek mist een blije hond die kwispelend met een speeltje naar je toekomt. Ik ben zo dankbaar voor ruim 13 jaar Luca, wat een cadeau. Ook voelde ik rust en opluchting wat ik eerst niet goed kon plaatsen. Maar sinds ik weet dat dit is omdat ik me geen zorgen meer om Luca hoef te maken, en het oké is dat ik alle haarwolken en zijn scheten niet mis, voel ik me hier niet meer schuldig over.

We hebben een plankje in de boekenkast ingericht als herinneringsplekje voor Luca. Met zijn as, pootafdrukjes, foto’s, een plantje en een kaarsje. Dat heeft Luca verdiend en hebben wij nu nodig. We krijgen vaak de vraag of we weer een hond nemen. Wie weet. Maar we gaan eerst dwars door de pijn en het verdriet om alle mooie herinneringen een waardevolle plek te geven zodat we straks alleen nog met een glimlach aan Luca kunnen denken.

Rust zacht lieve Luca ♥ en wie weet tot ziens.