Als uitvaartbegeleider is het vaak hollen of stilstaan. Door de 24/7 beschikbaarheid weet ik nooit wanneer het hollen wordt of hoelang de stilte duurt. Ik hou van deze dynamiek. Zodra de telefoon gaat met een melding, is het meestal volle bak aan de slag. Binnen ons gezin zijn we ons daar allemaal van bewust, maar de ene keer komt dit beter uit dan de andere keer.
Zoals laatst, toen ik een melding kreeg waarvan ik vanaf het eerste moment wist dat het heel intensief zou worden en het veel van mijn energie nodig zou hebben. De jongens hadden zomervakantie en mijn man had een volle agenda met Massage by Johan. Gelukkig waren ouders en schoonouders zo flexibel om ze die week op te vangen. Zo kon ik toch al mijn aandacht en tijd aan deze familie geven, mijn man hoefde zijn agenda niet aan te passen, én de jongens hadden een fijne vakantieweek.
Het was intens en liefdevol. Maar ook zo oneerlijk en pijnlijk. Tussen alle pieken en dalen door, hebben we samen een persoonlijk en liefdevol afscheid vormgegeven. De familie continue worstelend tussen de wil om er het allermooiste van te maken en de weerstand om dit allemaal absoluut niet te willen. En ik, ik ben me bewust van afstand en nabijheid. Ik zie en voel de heftige emoties, maar sta sterk en gids de familie door deze week. Met steeds twee stappen vooruit en weer eentje terug, kwam de dag van het afscheid. Het was licht en heftig, subtiel en puur, én bijzonder liefdevol.
Dit zet mij telkens weer met beide benen op de grond. Ik beweeg mij continue tussen eb en vloed. En dan is het heerlijk én nodig om er af en toe even tussenuit te gaan. Ditmaal een paar dagen aan het einde van de zomervakantie met mijn gezin in een huisje aan de Noord-Hollandse kust.
Even alleen maar zijn, bewust van de elementen van de natuur, met mijn blote voeten aarden in het strandzand, in het zilte water, met mijn hoofd in de wind en de zon, starend over de zee naar de oneindige horizon.
